NLRB نظارت الکترونیکی را به عنوان یک رویه کاری ناعادلانه در نظر می گیرد

من در طول ک، این هفته بحث بسیار جالبی با دانش آموزانم در مورد استفاده کارفرمایان از وسایل الکترونیکی برای نظارت بر کارمندان داشتم. وقتی هشت یا نه سال پیش برای اولین بار تدریس حقوق خصوصی را در دانشکده حقوق راجر ویلیامز شروع کردم (زمان می گذرد!)، بخش مربوط به حریم خصوصی محل کار آنقدر مختصر بود که مجبور شدم آن موضوع را با موضوع دیگری ،یب کنم تا زمان ک، را پر کنم. دلیل آن این بود که در آن روزگار، قو،ن کمی مربوط به حریم خصوصی کارکنان در محل کار وجود داشت، زیرا ا،ر مشاغل در ایالات متحده “به میل خود” است و کارمندان، به طور کلی، انتظاری از حفظ حریم خصوصی در محیط کار ندارند. محل کار (به استثنای چند مورد آشکار).

این جزر و مد در حال تغییر است، که در طول بحث ک،ی این هفته بسیار مشهود بود. به طور کلی، شرکت ها همیشه حق نظارت بر کارمندان را در هنگام حضور در محل کار داشته اند، از جمله به دلیل پیشرفت فناوری، و ا،ر کارمندان می دانند که کارفرمایان آنها بر استفاده آنها از رایانه ها، تلفن ها و کارت های کلید شرکت نظارت می کنند. با نیروی کار ،یبی تر، کارفرمایان بر زمان ورود کارمندان به دفتر نظارت می کنند، هنگام ورود به VPN، ترافیک ایمیل را زیر نظر دارند و می توانند از دسترسی کارمندان به وب سایت هایی که نامن، تلقی می شوند جلوگیری کنند. کارمندان ا،راً از این نوع نظارت آگاه هستند و آن را مداخله جویانه نمی دانند.

اما هنگامی که شما شروع به صحبت در مورد فناوری ضربه زدن به کلید، جمع آوری اطلاعات بیومتریک و نظارت بر موقعیت جغرافیایی می کنید، دانش آموزان من عقب نشینی ،د و بحث پر جنب و جوش شد. آنها دریافتند که این نوع نظارت بسیار مزاحم‌تر و غیرمنطقی‌تر است، و واقعاً مرز بین اطلاعاتی را که یک کارفرما حق دریافت آن را دارد و اطلاعاتی که شروع به نفوذ به زندگی خصوصی می‌کند، محو می‌کند. آنها احساس می ،د که توهین آمیز است که کارفرمایان به آنها اعتماد کمی دارند و احساس می ،د که با آنها حرفه ای رفتار نمی کنند. احساس اصلی در اتاق بیست و چند ساله ها، بی اعتمادی به کارفرمایان بود که به چنین وسایلی خم می شدند. ما در مورد نیازهای مشروع ،ب و کارها برای نظارت بر بهره وری کارکنان و قو،ن دیگر (مانند قو،ن دستمزد و ساعت کاری) که می تواند توانایی کارمندان را برای کار بدون ساعات کاری پیچیده کند، صحبت کردیم، و برخی از این نکات تایید شد، اما نه چندان. با توسعه مدل کار ،یبی و چالش برانگیز بودن جستجوی استعدادها، این موضوع برای شرکت‌ها پیچیده‌تر و پیچیده‌تر می‌شود.

با تأیید واکنش دانشجویانم به نظارت الکترونیکی، علاوه بر قو،ن فدرال، ایالت ها با تصویب قو،نی که کارفرمایان را م،م به اطلاع رس، (و در برخی ایالت ها، تأیید و رضایت کتبی) نظارت الکترونیکی خود از کارمندان می کند، وارد این ،یب می شوند. سه ایالت چنین قو،نی (نیویورک، کانکتیکات و دلاور) را به تصویب رسانده اند که کارفرمایان خصوصی را م،م می کند تا اخطار نظارت الکترونیکی را به کارمندان ارائه دهند و نیوجرسی کارفرمایان را م،م می کند در صورت استفاده از دستگاه ردیاب در وسیله نقلیه کارمند، به کارمندان اطلاع دهند. سایر ایالت ها نیز لوایح مشابهی در دست اجرا دارند، از جمله قانون مسئولیت پذیری فناوری محل کار کالیفرنیا. (لین فریدمن را که در مقاله مربوط به SHRM نقل شده است ببینید اینجا.)

بعلاوه، هیئت ملی روابط کار اعلام کرده است که به دنبال گنجاندن نظارت الکترونیکی به ،وان یک عمل ناعادلانه کار بدون اطلاع و رضایت است. همه اینها به این م،ی است که قو،ن حفظ حریم خصوصی در محل کار با دفعات بیشتری نسبت به قبل ظاهر می شوند و کارفرمایان ممکن است بخواهند آنها را از نزدیک دنبال کنند. کارفرمایان ممکن است بخواهند در نظر بگیرند که چگونه برخی از فناوری‌های نظارتی ممکن است دارای تعهدات قانونی باشد و همچنین بر رضایت نیروی کار تأثیر بگذارد.