مدار هفتم ادعاهای مرتبط و سیاست های اعمال نادرست را پذیرفت

در 24 اکتبر، دادگاه استیناف ایالات متحده برای حوزه هفتم، دیدگاهی گسترده از “دعاهای مرتبط” و “اعمال غیرقانونی مرتبط” را در تصمیمی اتخاذ کرد که می‌تواند بر دارندگان بسیاری از بیمه‌نامه‌های “دعاهای مطرح شده” تأثیر بگذارد.

تصمیم حوزه هفتم، رد پوشش تحت سیاست «ادعاهای مطرح شده» مدیران و افسران (D&O)، یادآور مهمی برای بیمه‌کنندگان است: ارسال، ارسال، ارسال اخطار بیمه‌گر، حتی برای ادعاهای به ظاهر جزئی. عدم ارسال اخطار ممکن است منجر به از دست دادن پوشش ارزشمند در صورت تکامل ادعا شود. در واقع، این تصمیم شامل توافقی است که به دارندگان بیمه نامه به طور قابل ملاحظه ای توصیه های صریح در مورد نحوه پاسخگویی به مطالبات می دهد.

نظر هیئت توضیح داد: “ویژگی متمایز بیمه “خطاهای وارده” این است که بیمه گذار باید “دعا” را در همان دوره بیمه نامه ای که برای اولین بار “پرداخت” شده است به بیمه گر اعلام کند. اگر ادعایی در دوره بیمه نامه مربوطه گزارش نشود، بیمه گر هیچ وظیفه ای برای دفاع یا جبران خسارت ندارد.»

در این مورد، سیاست ادعاهای مطرح شده تعداد انگشت شماری از شرکت های ساختم، خانوادگی وابسته و مدیران و افسران آن شرکت ها را پوشش می دهد. چند نفر از اعضای خانواده سهام مالکیت یکی از شرکت های تحت پوشش را حفظ ،د. هنگامی که اختلافی بر سر اندازه سهم یکی از اعضای خانواده در شرکت ایجاد شد، دارایی سهامدار شکایتی را در دادگاه ایالتی علیه شرکت تنظیم کرد. این شکایت صرفاً به دنبال اعلام این بود که شاکی درصد معینی از سهام شرکت را در اختیار دارد.

این شرکت شکایت اولیه را به بیمه گر اطلاع نداد. و حدود یک سال بعد، شاکی شکایت را برای افزودن ادعاهای جدید و متهمان جدید اصلاح کرد: 1) شرکت های تحت پوشش اضافی و مدیران فردی به ،وان متهم و 2) ادعای خسارت جدید علیه مدیران به دلیل تخلف از امانت، کلاهبرداری و توطئه (از جمله برای سوء رفتارهای ادعایی جدی که چندین سال از رفتار ادعا شده در شکایت اصلی حذف شده است).

رای هیئت به اتفاق آرا اعلام کرد که شکایت اصلی بیانگر یک “دعا” است که بیمه‌گذار موظف است به بیمه‌گر خود اطلاع دهد. همچنین اعلام کرد که ادعاهای جدید شکایت اصلاح شده «اعمال متخلف مرتبط» و ادعاها علیه طرف‌های جدید «ادعاهای مرتبط» بوده است. در نتیجه، هیچ یک از متهمان مشمول بیمه نامه مشمول بیمه نامه جدید اضافه شده، حق پوشش بیمه نامه را نداشتند.

قاضی دیوید همیلتون موافق بود و به “سه مفهوم عملی” تصمیم هیئت اشاره کرد:

1. این تصمیم “یک انگیزه قوی برای هر شرکتی با سیاست D&O ناشی از خسارت ایجاد می کند تا حتی جزئی ترین خسارت ها را به بیمه گر اطلاع دهد، از جمله مواردی که فقط علیه شرکت است.” بنابراین، بیمه شدگان باید با نهایت احتیاط عمل کنند تا پوشش بیمه نامه های ادعایی را حفظ کنند: «همانطور که این مورد نشان می دهد، …. عدم اطلاع‌رس، به ادعای جزئی اولیه تنها علیه شرکت، بیمه‌گذاران را بدون دفاع یا پوشش برای تهدید بزرگ‌تری که بعداً ظاهر می‌شود، رها می‌کند.»

2. این تصمیم به مدیران خارجی انگیزه هایی می دهد تا مدیریت را تحت فشار قرار دهند تا مطمئن شوند که شرکت در مورد … ادعاهای جزئی که فقط علیه شرکت مطرح شده است اطلاع رس، می کند. در واقع، این تصمیم به این م،ی است که «مدیران می توانند پوشش دفاع شخصی و مسئولیت شخصی خود را از دست بدهند، اگر بدون دخالت یا تقصیر مدیران، شرکت نتواند به موقع به بیمه گر در مورد ادعای جزئی فقط علیه شرکت اطلاع دهد.»

3. این تصمیم “هر دو راه را کاهش می دهد” – زم، که بیمه شدگان به مطالبات اولیه جزئی اطلاع دهند، می توانند “خطاهای مرتبط” بسیار بزرگتر، گسترده تر و پیچیده تری را که ممکن است در مسیر ایجاد شوند، ایجاد کنند. اساساً، اگرچه ادعای اولیه ممکن است مهم به نظر نرسد، اما با ارائه اخطار، بیمه‌گذار می‌تواند مطمئن شود که بیمه‌گر بعداً درگیر خواهد شد – در صورت تکامل و زم، که ادعای خسارت ایجاد شود.

ادعاهایی که از کوچک شروع می شوند اغلب می توانند بزرگ شوند، بنابراین بهترین تمرین این است که در ارسال اخطار تردید نکنید – حتی برای ادعاهای به ظاهر جزئی. دارندگان بیمه نامه باید با احتیاط عمل کنند یا در غیر این صورت خطر از دست دادن مطالبات ارزشمندی را که برای آن پرداخت کرده اند، از دست بدهند.

کوین بی درهر و کاترین لی ویلهویت نیز در این مقاله مشارکت داشتند.